Doğunun Altı Kapısı

Bin yıllık bir gezi

Eskiden kalesi olan şehirler dışarıya kapılarla açılır, kapılarla kapanırdı.

Bugün de kalesi ayakta olan şehirlerde bu kapılar adlarıyla yaşamaktadır.

Hatta surlardan geriye biz iz kalmamış olsa bile adları durmaktadır. Van'da

Tebriz kapı, Diyarbakır'da Mardin Kapı, Urfa'da Harran Kapı....

Bazı şehirler zamanın acımasız tahribatı karşısında tutunamamış. Ya kimsesiz birer harabeye dönüşmüş ya da gittikçe küçülmüşler. Bazıları da var ki surlara sığmamış gittikçe büyümüşler. Diyarbakır,Van, Mardin, Şanlıurfa bu

şehirlerdendir. Şuayp Şehri, Soğmatar, Harran ya harap olmuş ya küçülmüşler.

Hoşap gibi sadece yoldan geçenleri selamlamakla yetinenleri de var.

Anadolu'ya Malazgirt'ten girdiğimiz söylenir hep. Bu bir yönüyle doğrudur

da, Alparslan'ın Malazgirt'e Suriye, Diyarbakır taraflarından geldiğini

hatırlamayız. Sadece Van Gölü ile Ağrı Dağı arasından değil, Güneydoğu

Anadolu'nun Kale Kapıları'ndan da girmişiz.

Bin yıldır, dağına taşına ad vererek; efsaneler, hikayeler, şiirler,

türküler söylediğimiz; geleneklerle sürdürdüğümüz, yenileyerek yaşattığımız;

kaleler, kapılar, sokaklar, evler yaptığımız topraklarda 80'li yılların

sonundan başlayarak belgesel filmler için çıktığımız gezilerde, bütün bu

birikimlere okuyarak, görerek ve dinleyerek şahitlik ettik.

Gördük ki, bu topraklarda yaşayan insanları anlamak için önce bu kapılardan

girerek işe başlamak lazım. Yoksa, Kerem ve Aslı, Süphan, Ağrı ve Karacadağ,

Kevgir ve Keven, Selçuklu ve Artuklu; Mardin'de Kasımiye, Şanlıurfa'da

Balıklıgöl, Diyarbakır'da Ulu Cami, Doğubeyazıt'ta İshak Paşa olmadan her

şey eksik kalır.